De balans van Dr HEPP

Een medisch blad publiceerde in zijn uitgave van 30 april 2010 een uitgebreid interview met Dr Bernard HEPP, die in 1999 tot directeur generaal van de DGEC benoemd werd, en te dezen titel sinds 15 mei 2007 tevens optreedt als eerstegraads rechtscollege met betrekking tot bepaalde inbreuken.

Rekening houdende met zijn vertrek op pensioen, heeft dit interview van Dr HEPP de waarde van een balans, zeg maar testament, en is het niet vrij van eigen lof…

Allereerst, laat ons erkennen dat Dr HEPP een waar democraat is, perfect tweetalig, een betrouwbaar en voorzichtig man, een goede leider : dit is natuurlijk essentieel op menselijk vlak en dwingt respect af.

Anderzijds, niettegenstaande zijn zeer reële kwaliteiten, heeft Dr HEPP een vreselijk gebrek aan visie aan de dag gelegd ; hij heeft zijn Dienst, gedurende jaren, in een paperassen- en politieachtige werking laten nestelen, totaal voorbijgestreefd door de technische evoluties van moderne wetenschappelijke technieken – waarop nochtans diegenen terugvallen van wie verondersteld wordt dat hij ze zal controleren, tenzij misschien de huisartsen.

Hij heeft vooral – en dat is veruit het ergste wat men hem kan verwijten – zijn Dienst volledig geïsoleerd van de zorgverstrekkers op het terrein, en heeft het onnodig geacht om op het niveau van medische controle het equivalent te scheppen van « wijkinspecteur ».

Deze buurtwerkers zouden zich op regelmatige tijdstippen bij de zorgverstrekkers kunnen aanbieden ten titel van « goede relaties », vervolgens zouden ze gemakkelijk te contacteren zijn, bepaalde diensten verlenen, onder meer inzake het begrip van de Nomenclatuur, en anderzijds hun hiërarchie inlichten over de moeilijkheden die zich op het terrein voordoen.

Dit verzuim is zeer betreurenswaardig vermits de DGEC zelf zijn « vormende » rol beklemtoont.

Het volstaat om te praten met geneesheer-inspecteurs om zich ervan bewust te worden hoezeer zij « gedisconnecteerd » zijn van de dagelijkse realiteit van de zorgverstrekkers*, en het zijn niet de enkele conferenties of interviews zo nu en dan, die daar iets aan zullen veranderen.

Het « Comité van de DGEC » is evenzeer bekritiseerbaar, vermits een « brug » bouwen tussen de DGEC enerzijds, en de wereld van de zorgverstrekkers anderzijds, één van diens voornaamste opdrachten had moeten zijn.

Technische onbekwaamheid in combinatie met afzondering hebben geleid tot een vreselijke inefficiëntie van de DGEC – en dus tot een regelrechte explosie van niet of laattijdig** ontdekte fraudegevallen, tot op het punt dat – in 1993 en in 2007 – men bijna genoodzaakt was, om in de tandheelkunde een deel van de toegang tot RDB te verbieden, zozeer dat de DGEC onmachtig geworden was om op een correcte manier een min of meer omvangrijk tandheelkundig centrum te controleren…

Het is dus de onbemiddelde patiënt die het prijskaartje betaalt van de slordigheid van de DGEC !

In het voordeel van Dr HEPP kan men met zekerheid stellen, dat het aantal geneesheer-inspecteurs waarover hij beschikt veel te laag is met betrekking tot de onmetelijke omvang van de opdracht : wat kunnen een honderdtal inspecteurs – van soms twijfelachtige kwaliteit – doen, ten aanzien van tientallen duizenden zorgverstrekkers, duizende apothekers, honderde instellingen die steeds meer en steeds verfijnder verstrekkingen attesteren ?

Zodus moest er beroep gedaan worden op procedures die ten allen tijde door controleurs toegepast werden wiens opdracht hen oversteeg : gebruik maken van een zekere « brutaliteit », soms van dubbelhartigheid en… de vogelverschrikker spelen om voorbeelden te stellen !

Deze weinig subtiele methodes hebben de DGEC trouwens een zekere vorm van minachting opgebracht en vooral een bijnaam die niet zeer vleiend is in een democratie…

De zaak MASSAUX die in 2006 losgebarsten is, heeft in een klap al deze tekortkomingen aan het licht gebracht.

Maar, eens te meer heeft de de DGEC gereageerd met de gemakkelijkste weg te kiezen : Drs HEPP en VRANCKX hebben enkele « geruststellende » interviews gegeven aan de pers – men gaf zelfs het woord aan enkele inspecteurs -, en nadien heeft men in zeven haasten in 2006 de ZIV wet aangepast om toekomstige MASSAUX’s in de kiem te smoren door procedures te scheppen die puur epistolair zijn – en dus bijzonder discreet – voor het rechtscollege van… Dr HEPP zelf !

Indien voorafgaand aan haar controle Dr MASSAUX*** een wijkinspecteur had ontmoet – dwz, één die zich niet beperkt tot een puur repressieve rol – had deze laatste zich tussen zijn collega’s en de HA kunnen plaatsen om de « scherpe kanten af te ronden » en aldus het schandaal vermijden dat uiteindelijk eruit gevolgd is.

De daaruit vloeiende gebeurtenis van de quinolonen toont tenslotte hoe, in een poging om zijn imago te herstellen middels een « preventieve » in plaats van « repressieve » rondvraag, de DGEC meer kwaad dan goed gedaan heeft : deze opdracht viel eigenlijk te beurt aan een buurtwerker – onbestaande bij de DGEC – en niet aan onbekenden die bij de HA afkwamen.
_______________
* zo zeer dat het tandheelkundig milieu beter weet dan om het even welke inspecteur van de DGEC welke tandarts fraudeert en welke niet…, en bijgevolg zijn het in het algemeen de correcte tandartsen die een controle ondergaan !
** deze laattijdigheid in de uitvoering van de vervolging is trouwens hetgeen nog het meest de gecontroleerde zorgverstrekkers irriteert
*** een bijna « te eerlijke » practicus – in de zin van bijdehands – ten aanzien van de DGEC…

Fotografie : Dr Bernard HEPP tijdens de jaarlijkse barbecue op 25 juni 2009 die gegeven wordt in de tuinen van het RIZIV  © Securimed – alle rechten voorbehouden