Betreffende het einde van de “extrapolaties” van de DGEC
VRAAG :
Ik heb zelfs gelezen dat u deze beslissingen gecommentarieerd hebt.
Blijkbaar zijn de geneesheer-inspecteurs niet bepaald uit hun lood geslaan door deze rechtspraak.
Ik had in een procedure het arrest van de Raad van State van 7 mei 2013 ingeroepen, maar er schijnt nog een ander te bestaan.
Trouwens, de dienst baseert zich ook op een antwoord van de minister van sociale zaken en volksgezondheid op parlementaire vragen.
De essentiële vraag lijkt me te weten of de extrapolatiemethode middels statistiek betrouwbaar is en kan leiden tot een stelling met bijgevolg omkering van de bewijslast, wat natuurlijk zeer zwaar is voor de zorgverstrekker.
Als u bijkomende documenten of preciseringen zou hebben, dan had ik het graag geweten.
Bij voorbaat dank.
ANTWOORD :
De onderzoeken uitgevoerd door de DGEC gaan over « kleine steekproeven » (bijv. 30 of 60 patiënten), in tegenstelling tot « grote steekproeven » (bijv. 1.000 personen).
Deze methodologie heeft natuurlijk tot doel de DGEC toe te laten zich te ontdoen van een lang onderzoek met ontelbare verhoren van patiënten of andere getuigen.
Zelfs heel strikt uitgevoerd, met biostatistici, een werkelijk willekeurige selectie (« randomized ») van patiënten en stratificatie waar nodig, zal de methode van extrapolatie nooit betrouwbaar zijn op juridisch vlak, omdat de waarschijnlijkheid dat de getoetste hypothese juist is maar 95% bedraagt (het algemeen gehanteerd percentage*).
Met andere woorden, er is één kans op 20 dat het resultaat fout is… of nog anders gezegd, een studie op 20 zal het omgekeerde uitwijzen dan de 19 andere…
Meer interessants daarover leest u onder : http://nl.wikipedia.org/wiki/Betrouwbaarheidsinterval
Vandaar dat deze methode, zelfs nauwgezet toegepast vanuit statistisch oogpunt, nooit een jurist van de Raad van State zal overtuigen.
Om concreet op uw vraag te antwoorden, de Raad van State heeft wel degelijk beslist dat de extrapolatiemethode op onwettelijke wijze de bewijslast omkeerde :
Het middel is daarentegen ontvankelijk en gegrond betreffende dit onderdeel in zover dat eiser de kamer van beroep verwijt dat zij zich heeft beroepen op een extrapolatie om daarvan af te leiden dat sommige handelingen waar geen onderzoek naar gevoerd werd (sic) niet door hem waren volbracht.
Het is met recht dat eiser de kamer van beroep verwijt zich uitgesproken te hebben over de redenering die gevolgd werd door tegenpartij die zich beroepen had op een extrapolatie en niet op behoorlijk vastgestelde materiële feiten bij de 214 patiënten bij wie de verstrekkingen van gingivectomie zogezegd niet waren uitgevoerd.
De kamer van beroep is overgegaan tot het omkeren van de bewijslast van de ten laste gelegde feiten zonder enige wettelijke of reglementaire beschikking die haar dat zou toelaten.
Inderdaad, een rechtscollege kan niet veroordelen op basis van een vermoeden ; had men DUTROUX of FOURNIRET kunnen veroordelen indien een statisticus bepaald zou hebben dat er 95% « kans » was (wat tenslotte nogal weinig is**…) dat ze de verdwenen kinderen vermoord hadden ?
Men mag dus niet verwarren tussen vermoeden*** (juridisch begrip) en waarschijnlijkheid (wiskundig begrip) : het eerste is geenszins de vertaling naar recht van het tweede.
Men kan zich bijgevolg afvragen waartoe statistieken dienen : voor inschattingen en niet voor zekerheden : aldus is de standaard hoogte van het plafond niet bedacht voor de weinige mensen wiens lengte meer dan twee meter bedraagt.
De DGEC en zijn rechtscolleges zijn vrijschutters geworden… men kan niet anders dan toegeven dat de Raad van State thans een rechtscollege is van het RIZIV !
Wat betreft Laurette ONKELINX, haar bedoeling is gewoon om haar Administratie te verdedigen…
____________________
* Een hoger percentage (bijv. 98%) zou veel meer patiënten vergen !
** Inzake DNA is de foutmarge… één op 10 tot de macht 18, dus bijna nul.
*** Veronderstelling die men op zijn beurt niet mag verwarren met de « diepe overtuiging » van de juryleden.