De DGEC onderwerpt de zorgverstrekker vaak aan een preliminair verhoor om aldus zijn profiel te schetsen maar ook om hem « vast te pinnen » aan de hand van algemene verklaringen (die op het moment zelf op benaderingen of banaliteiten lijken) en op de welke hij later niet meer kan terugkomen.

Aldus is de vaak gestelde en op het eerste zicht onschuldige vraag : « Ontvangt U na afspraak ? » in werkelijkheid een val : indien de practicus beaamt en er bij een patiënt zorgen werden geattesteerd op die dag zonder dat hij voorkomt in het afsprakenboek dan zal de DGEC daar al de voor hem nuttige conclusies uit trekken.

Ander voorbeeld : « Schrijft U altijd antibiotica voor in geval van osteïtis ? » Bevestigend antwoorden kan uitmonden in de opstelling van een proces-verbaal indien men een curettage van osteïtis heeft geattesteerd zonder antibiotica voor te schrijven.

In beide geschetste voorbeelden kan de zorgverstrekker nog zo zijn best doen om op zijn initiële verklaringen terug te komen om ze te nuanceren : de DGEC zal hem steevast antwoorden dat de verklaringen aan een inspecteur van de DGEC definitief bindend zijn voor diegene die ze heeft afgelegd !

Natuurlijk is het summum van deze methode bereikt wanneer een inspecteur de zorgverstrekker gemoedelijk vraagt bij welk percentage van gevallen een gegeven prestatie op welke (niet conforme) manier werd verleend.

Aldus, indien de tandprothese in zes fasen dient te worden gerealiseerd en dat de tandarts verklaart dat « in 40% van de gevallen het er maar vijf waren » kan hij er zeker van zijn dat hij precies dit percentage – met berekening van het corresponderend onverschuldigd bedrag –  in zijn PV van vaststelling en nadien in de Synthesenota zal terugvinden.

In feite heeft de practicus in kwestie simpelweg – zonder het te weten of te wensen – uren en uren onderzoek aan de DGEC bespaart… en zonder enige twijfel aanzienlijk de waarde van de onverschuldigde prestaties verhoogd in vergelijking met wat de DGEC zelf bij machte was te bewijzen !

Het is geweten dat België kampioen is met betrekking tot de complexiteit inzake linguïstiek : en hoe zit het dan met een procedure opgestart door de DGEC ?

Art. 140 § 5 van de GVU wet stipuleert : De taal waarin de zaak moet worden onderzocht, wordt gekozen door de zorgverlener op de eerste hoorzitting door de ambtenaren bedoeld in artikel 146, eerste lid, van deze wet. Deze keuze is definitief.

Een conclusie dringt zich onmiddellijk op : voor de matig tweetaligen is het verstandig om goed na te denken vooraleer het eerste woord uit te spreken in antwoord op een vraag van een inspecteur van de DGEC omdat deze keuze onherroepelijk de taal van heel de procedure zal bepalen !

Tweede opmerking : in welke taal zal een Franstalige zorgverstrekker werkende te Antwerpen zijn briefwisseling (PVHoorzitting, PVVaststelling en de begeleidende briefwisseling) ontvangen ? In het Nederlands, daar dit de enige taal is die de Directie van de Provinciale Antenne van de DGEC – een administratie als een ander – gerechtigd is te handhaven in Vlaanderen. Maar de auditie zal zich in het Frans afspelen dankzij een tweetalige inspecteur uit Brussel die de vragen gesteld door zijn collega, de Antwerpse geneesheer-inspecteur zal vertalen !

Als we nu als voorbeeld een Franstalige zorgverstrekker nemen die praktijk voert in Brussel (of Wallonië) en in Antwerpen en die een onderzoek ondergaat opgestart door de Antwerpse provinciale directie van de DGEC die zich over heel zijn praktijk buigt blijft het hierboven beschreven schema gelden daar het dossier niet gesplitst zal worden over de twee provinciale directies : het blijft één geheel. De Franstalige patiënten zullen gehoord worden door de geneesheer-inspecteur-vertaler en alle PVH’s zullen in Antwerpen gegroepeerd worden…

De talenkennis van de inspecteurs van het RIZIV is soms nochtans verbluffend : men ziet soms PVH’s van Oost-Europeanen opgemaakt in het Engels !

In het hierboven beschreven geval en om te voldoen aan de wettelijke voorschriften zullen alle documenten moeten vertaald worden naar het Frans met het oog op de jurisdictionele fase van het onderzoek.

In het algemeen begint alles met een telefonische oproep van een geensheer-inspecteur die om een afspraak vraagt…

Het art. 171 van de GVU-wet stelt :

Onverminderd de toepassing van de artikelen 269 tot en met 274 van het Strafwetboek wordt gestraft met acht dagen tot een maand gevangenisstraf en/of een geldboete van 26 tot 500 EUR eenieder die hetzij de adviserend geneesheren, de geneesheren-inspecteurs, de apothekers-inspecteurs, de verpleegkundigen-controleurs, de sociaal controleurs of de sociaal inspecteurs of de adjunct-inspecteurs, respectievelijk bedoeld in artikel 153, 146, 151 en 162, of de door hen afgevaardigde ambtenaren, hetzij de krachtens artikel 191, eerste lid, 7° en 8°, aangewezen ambtenaren, hetzij de inspecteurs of adjunct-inspecteurs van de Sociale Inspectie van het Ministerie van Sociale zaken, Volksgezondheid en Leefmilieu hindert bij de uitoefening van hun taak of onjuiste inlichtingen verstrekt.

Inroeping van het beroepsgeheim door de geneesheer, de tandheelkundige of de apotheker kan echter een reden van verantwoording van de in het vorige lid bedoelde feiten zijn, in zoverre het gaat over andere bescheiden of inlichtingen dan die waarvoor krachtens een wets- of verordeningsbepaling de verplichting geldt om ze te verstrekken of bij te houden ten behoeve van de geneesheren- en apothekers-inspecteurs.

De volgende punten dienen te worden onthouden :

a) ook al heeft een geneesheer-inspecteur van het RIZIV de eigenschappen van een officier van de gerechtelijke politie, hij is geen politieman : hij kan enkel officieel werken en dient altijd eerst zijn legitimatie voor te leggen en kan dus niet “undercover” onderzoek voeren door zich bijvoorbeeld voor te doen als een patiënt…

b) de gecontroleerde geneesheer of tandarts heeft de verplichting  – op straffe van een penale sanctie – actief mee te werken aan het onderzoek : de geneesheer-inspecteur ontvangen en hem op eenvoudige vraag alle inlichtingen en documenten nodig voor zijn missie te verschaffen ;

c) natuurlijk kan het in de praktijk moeilijk af te lijnen zijn wat nu precies tot de missie van een inspecteur van de DGEC toebehoort daar de gecontroleerde zorgverstrekker zal trachten de ambtenaar niet te ontstemmen.

d) de gecontroleerde geneesheer of tandarts mag het beroepsgeheim niet inroepen ten aanzien van een geneesheer-inspecteur van het RIZIV ; de uitzonderingsmaatregel vermeld op het einde van art. 171 dient dus niet te worden gemisinterpreteerd : deze heeft betrekking op de extra-medicale vertrouwelijkheden die een patiënt aan zijn geneesheer zou hebben toevertrouwd…

e) de gecontroleerde geneesheer of tandarts heeft niet de verplichting om in te gaan op een ontbieding door een geneesheer-inspecteur : het is deze laatste die zich moet verplaatsen…natuurlijk, als het de inspecteur is die tot bij de zorgverstrekker komt kan hij gemakkelijker allerlei documenten opvragen vermits alle archieven terplekke zijn !

f) tevens heeft de gecontroleerde geneesheer of tandarts niet de verplichting om zich zelf te beschuldigen (door eigen verklaringen), noch om inlichtingen te verschaffen die niet zuiver factueel zijn, zoals appreciaties, hypotheses, enz.

g) de inspecteur heeft het recht om de geneesheer of tandarts alleen te ondervragen, dus zonder raadsman of ouder, enz.

h) de inspecteur mag alle zichtbare documenten in beslag nemen alsook diegene die hem zijn voorgelegd en dat in het kader van actieve samenwerking waarvan sprake onder b) hierboven ; de inspecteur mag echter geen huiszoeking uitvoeren (kasten doorzoeken…) en dit is trouwens zowat het enige wat de wet hem verbiedt !

i) verder kan de inspecteur Uw elektronische post op het scherm van Uw computer lezen, de harde schijf ervan in beslag nemen…